CELSO EMILIO FERREIRO ( Celanova 1912-1979 Vigo) 

DEITADO FRENTE AO MAR 

 Lingoa proletaria do meu pobo

 eu fáloa porque sí, porque me gosta, 

porque me peta e quero e dame a gaña 

porque me sai de dentro, alá do fondo 

dunha tristura aceda que me abrangue

 ao ver tantos patufos desleigados, 

pequenos mequetrefes sen raíces

 que ao pór a garabata xa non saben

 afirmarse no amor dos devanceiros

, falar a fala nai, 

a fala dos abós que temos mortos,

 e ser, co rostro erguido, 

mariñeiros, labregos da lingoaxe,

 remo i arado, proa e rella sempre.

 Eu fáloa porque sí, porque me gosta 

e quero estar cos meus, coa xente miña, 

perto dos homes bos que sofren longo

 unha historia contada noutra lingoa. 

Non falo pra os soberbios,

 non falo pra os ruís e poderosos, 

non falo pra os finchados, 

non falo pra os estúpidos, 

non falo pra os valeiros, 

que falo pra os que agoantan rexamente 

mentiras e inxusticias de cotío;

 pra os que súan e choran 

un pranto cotidián de volvoretas, 

de lume e vento sobre os ollos núos.

 Eu non podo arredar as miñas verbas

 de tódolos que sofren neste mundo. 

 E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas

deitada frente ao mar, ise camiño.